Rate this post

„Jedna tona” to taka mała, śmieszna gra, która potrafi rozbawić nawet najbardziej ponurego człowieka. No, może przesadzam, ale… zabawy jest naprawdę sporo.
Jest sobie wielki, jednotonowy odważnik. Leży on sobie nieruchomo na pustej łączce. Wokoło jest śliczna, bezwietrzna pogoda, słoneczko świeci, chmurki stoją na niebie, zaś trawa zieleni się niczym papierówki (takie jabłka). Atmosfera rodem z sielanki. Nagle do komputera pochodzi gracz. Sięga po mysz i jednym zgrabnym ruchem niszczy spokój panujący na obrazku. Oto bowiem odważnik podnosi się do góry, poczym spada z wielkim hukiem na ziemię. Tak, to zadziałała grawitacja. Nikt jej nie widział, nikt jej nie słyszał, ale ona jest – tu, na łączce, wśród traw i kwiatków. I wciąż ciągnie ku ziemi wszystkie ciężki obiekty.
Gracz zmarszczył się widząc opadający odważnik. Przypominały mu się klasyczne animowanki z królikiem Bugsem na czele, w których to ciężkie, żelazne kowadła szybowały niczym meteoryt z „Armageddonu” wbijając w ziemię wszystko to, w co trafiły. I gracz po raz kolejny podniósł odważnik i po raz kolejny spadł on z hukiem na ziemię…
Wtedy gracz dostrzegł detonator. Niewielki kwadracik z wystającą rączką. Pozornie niegroźny przedmiot stojący po boku łączki. Gracz postanowił go zniszczyć, roztrzaskać na drobne części i wyprawić w kosmos, by tam zdychał. I znów podniósł odważnik i przesuwając po niebie namierzył detonator. Huknął. Bez zniszczeń.
Zdziwiony odpornością detonatora na uderzenia gracz nie miał za dużo czasu na rozmyślania. Oto bowiem z lewej strony ekranu wybiegł maleńki ludzik i zaczął biegać jak szalony dookoła łąki. Gracz uśmiechnął się i szarpnął myszką. Odważnik wzniósł się do góry, by po krótkim locie przygnieść ludzika do ziemi. Jękło. Bryznęła krew. Zieleń trawnika przybrała czerwonawy kolor.
A gracz wiedział już, co ma robić. Walił w detonator jak oszalały i patrzył, jak na łączkę wbiegają kolejni ludkowie. A potem walił, walił i walił. A krew płynęła w głąb ziemi.
„1 Ton” Martina Magnussona to freewareowy programik napisany w Turbo Pascalu. Jest on naprawdę drobny (kilkanaście kilobajtów), a przez pierwszych kilka chwil użytkowania dostarcza naprawdę fajowych wrażeń. Takie mordowanie ludzików jest naprawdę odlotowe! Krew bluzga jak za najlepszych czasów II wojny światowej! Inna sprawa, że „1 Ton” nudzi się już po 5 minutach. Nie ma podziału na etapy, nie ma kolejnych rodzajów ludzików do eksterminacji. Cóż… „1 Ton” to malutka, darmowa pchełka, która potrafi przez chwilę zabawić, ale tylko przez chwilę. Można ów program pokazać znajomym, puścić podczas jakiejś wesołej imprezy, ale grać w niego dłużej… o nie!

Program znajduje się w dziale „Download / Pliki do ściągnięcia” tej strony. Życzę udanej zabawy!